کشور عزیز ما ایران در نقطه ای از کره زمین واقع شده که همیشه از مشکلات مربوط به کم آبی رنج برده است و بخصوص در دهه اخیر بدلایل مختلف داخلی و بین المللی با شدیدترین تنش های خشکسالی تاریخ خود مواجه گردیده است ( نقشه سمت راست را ملاحظه فرمائید ).
از طرفی 25 درصد از مساحت 1.648 میلیون کیلومتر مربعی کشور پهناومان را مناطق نیمه خشک و 60 درصد آن را مناطق خشک تشکیل داده که بخش اعظم آن را کویرها و بیابانهای بدون پوشش سبز شامل میشود.
لخت بودن زمین در این عرصه ها سبب می شود که رطوبت حاصل از نزولات ناچیزآسمانی ( یک سوم متوسط جهانی ) به سرعت تبخیر گردیده و از دسترس خارج گردد. بنابراین در گام نخست اگر بخواهیم بدنبال راه نجاتی برای اقلیم خشک کشورمان باشیم راهی جز ایجاد پوشش سبز و در یک کلام کاشت درخت نداریم ، ولی برای تحقق این رویای بظاهر دست نیافتنی با مانعی بزرگ روبرو هستیم.

تامین آب مورد نیاز برای درختکاری
چرا که آب بعنوان مهمترین نهاده مورد نیاز برای کاشت نهال در عرصه های بیابانی و کوهستانی ، غیر از آنچه که از طریق بارشهای طبیعی فرو می ریزد بهیچ وجه در دسترس نمیباشد یا هزینه تامین آن خیلی گزاف است.

پس چه باید کرد ؟

اولین گام اجرای طرح های مدیریت حفاظت و ذخیره و مصرف آب موجود و تقویت سفره های آب زیر زمینی با بکارگیری تکنیک های آبخیز داری و آبخوان داری است که ما هم بر آن ها تاکید مینماییم ، ولی این فقط بخشی از ماجرا است چون متاسفانه حتی آبهائی که پس از بارش از آسمان به زمین و لایه های پائین تر نفوذ می کند ، با قطع بارش و تابش آفتاب بدلیل عدم وجود پوشش سبز و سایبان در سطح زمین خشک شده و رطوبت خاک بعلت وجود خاصیت موئینگی در شبکه مویرگی خاک (Capillary ) مجددا به سطح آمده و تبخیر میگردد .

برای اطلاع از چگونگی این فرآیند لطفا ( اینجا ) را کلیک نموده و فیلم مربوطه را ملاحظه کنید و دوباره به همین متن مراجعه فرمائید.

حال شاید بهتر درک کنیم که چرا در مناطق کم آب و بیابانی پس از هر بارندگی و افزایش نسبی دما همه جا سرسبز شده ولی پس از مدتی همه آنچه که روئیده خشک گردیده و از بین می رود. چون بذرهای جوانه زده در خاک ریشه میدوانند ولی پس از آن بعلت عدم وجود آب و رطوبت در منطقه توسعه ریشه جوان که خیلی عمیق نیست گیاه خشک میشود و عمدتا چون امکان آبیاری در این مناطق بسختی مقدور است عملا طرح های ایجاد پوشش سبز یا با شکست کامل مواجه میشود و یا درصد موفقیت آنها خیلی پائین است .
علت اصلی وقوع این پدیده فاصله بین سطح خاک تا عمقی است که در آن رطوبت وجود دارد ( یعنی حدود سه تا چهار متری عمق خاک ) اما اگر ما بتوانیم راهی پیدا کنیم که در کوتاهترین زمان ریشه نونهال سبز شده را به این عمق برسانیم باقی کار بدست توانای طبیعت انجام خواهد شد و گیاه کاشته شده زنده میماند.

با ابداع فناوری گرواسیس برای این مشکل اساسی راه حل مناسبی ارائه گردیده است . این تکنولوژی روش آبیاری نیست بلکه تکنیک کاشت گیاه متناسب با پتانسیل و توانمندی است که در طبیعت وجود دارد.

این فناوری ابتدا از شما میخواهد تا اطلاعات دقیقی از میزان بارندگی ، تبخیر و کیفیت خاک و حداقل و حداکثر دما از محلی که برای کاشت نهال مورد نظر تان است تهیه کنید. سپس بر اساس این اطلاعات و وضعیت اقلیم منطقه ، گیاهانی را انتخاب نمائید که نیاز آبی آنها با این شرایطی که در محل وجود دارد تطابق داشته باشد ( چون قرار نیست که ما هیچگونه آبیاری انجام دهیم ) .

بطور مثال گفته شده که در مناطق وسیعی از رشته کوه زاگرس ، درختان بلوط که سرمایه ملی و بومی این منطقه می باشند در حال خشک شدن هستند . به زبانی دیگر بدلیل خشکسالی های چند سال اخیر در کشورمان طبیعت این منطقه غنی ، به زبان بی زبانی به ما هشدار میدهد که شرایط ادامه حیات درختان بلوط در این منطقه دستخوش بحران شده و در حال دگرگونی است . حال سوال این است که آیا در حال حاضر برای استمرار پوشش سبز در این مناطق همچنان باید بر حفظ درختان بلوط و ادامه کاشت آن اصرار نماییم یا با کاشت گیاهانی با تحمل بیشتر و نیاز آبی کمتر فعلا پوشش سبز منطقه را حفظ نموده و منتظر باشیم تا با بهبود اوضاع ( با حفظ پوشش سبز ) حیات بلوط دوباره در این مناطق احیا گردد.

پس از انتخاب نهال مراحل چهار گانه ای که برای اجرای فناوری گرواسیس لازم است باید بشرح زیر رعایت گردد :

1 - استفاده از قارچ مایکوریزا در جوار ریشه در خاک نهالستان و در زمین اصلی
2 - پرورش نهال به نحوی که ریشه اولیه و اصلی آن کاملا مستقیم بوده و دچار پیچ خوردگی نگردد
3 - عدم دستکاری خاک در زمان کندن چاله محل کاشت نهال
4 - استفاده از ظرف واتر باکس گرواسیس اختراع شرکت مبتکر این فناوری
با اجرای این مراحل نهال جوان فرصت مییابد تا ظرف یکسال ریشه اصلی خود را به عمق بیش از سه متری خاک رسانده و در آنجا با کمک قارچ مایکوریزا نیاز آب و مواد مغذی خود را تامین نماید و از سال دوم هم ظرف واتر باکس از روی نهال برداشته شده و نهال جوان بدون هیچ کمک خارجی و آبیاری به حیات خود در طبیعت ادامه خواهد داد.

این روش از سال 2002 تاکنون در مناطق بیابانی و کوهستانی سی کشور دنیا با موفقیت بیش از 87 درصد به اجرا درآمده است.